Man hernieuwt relatie met vrouw die hij neerstak (Gistel) - Het Nieuwsblad
Ikzelf ben een gescheiden mama van één zoon van 13 jaar. Samen met zijn 3 kinderen en mijn zoon willen we een nieuw leven beginnen en al vrij snel gaan we samenwonen in zijn huis. Dat het niet gemakkelijk ging zijn wisten we ook wel, maar dat we nu 3 jaar later beiden niet meer weten wat te doen hadden we zeker niet verwacht. Sinds november hebben de 2 oudste besloten om niet maar naar hun papa te komen omwille van mij. Ze hebben zoveel kleine frustraties door mij en kunnen niet leven met regels die wij samen opstellen.
Wie of wat zoek je?
Mijn partner ongelukkig om zijn kinderen en ikzelf eigenlijk ook omdat ik me onbegrepen voel. Nu hebben de 2 meisjes een aantal sessies bij de psychologe erop zitten en gisteren tijdens het gesprek met hun papa is uitgekomen dat ze gefrustreerd zijn en niet meer willen komen. De psychologe zei direct dat je stiefouder geen recht hebt om regels op te stellen. Ik was bij dit gesprek niet bij en kan mijzelf niet verdedigen of verantwoorden.
Ik weet helemaal geen oplossing meer. Ik zie mijn vriend nog altijd heel graag maar vrees dat hij binnenkort de beslissing gaat nemen dat mijn zoon en ik zullen moeten verhuizen. En ik zou niet weten waarheen. Hoe los je dit op? Bedankt voor je reactie. Dit los je niet 1, 2, 3 op. De relaties in een nieuw samengesteld gezin vragen om ontwikkeling; jullie moeten naar elkaar toe groeien en dat kan een complex gebeuren zijn. In verbonden gesprekken voeren over gevoelige onderwerpen als deze.
Anders krijg je die situatie van het vijfde wiel aan de wagen, zoals ik in het artikel beschreef. Een vraag die daarom bij mij opkomt: heeft de psychologe wel kaas gegeten van nieuw samengestelde gezinnen? Of focust ze zich enkel op de kinderen en de scheidingsverwerking? Hier is meerzijdige partijdigheid nodig: de kant kiezen van alle betrokkenen.
Sedert kort heb ik een probleem. Ik zit nu volop in mijn scheiding en mijn voorlopige maatregelen komen nu voor. Onlangs heeft de rechter beslist dat de kinderen 2 hun domicilie bij mij staat en de verdeling is zo dat ik de kinderen 2 weken heb en mijn ex 1 weekend op 2. Dus als ik de kids naar school doe moet ik op 1 dag ongeveer 2 u rijden. Dit laatste is nu voor de rechter gekomen en deze heeft beslist dat mijn kinderen echter naar deze school moeten blijven gaan terwijl mijn ex op 1 km werkt van waar hun nieuwe school zou kunnen zijn.
Mijn nieuwe partner gaat daar totaal niet mee akkoord en wil ofwel schadevergoeding voor de km die ik doe ofwel dat de schikking van de kinderen wordt verandert maar dit wil ik totaal niet. Mijn hart wordt dus letterlijk in twee gescheurd. Kan u me zeggen hoe ik dit kan oplossen? Hoewel ik heel goed kan begrijpen dat deze situatie hartverscheurend voor je aanvoelt, wil ik je enkele reflecties meegeven die misschien hard in je oren zullen klinken.
Dat weet ik niet zeker, want ik ken je niet. Ik probeer een duidelijk antwoord te formuleren waar je misschien iets aan hebt. Niet alle problemen in het leven en dus ook het nieuw samengesteld gezin zijn oplosbaar. Als psychotherapeut ben ik dan ook lang niet altijd bezig met het zoeken naar een oplossing. Wel ben ik bezig met vragen als: hoe kan ik beter omgaan met de situatie waarin ik leef?
Wat zijn mijn keuzes? Hoe kan ik anders reageren?
Kristof Decubber
Wat zegt de situatie waarin ik verzeild ben geraakt over mij? In het kader van je vraag wil ik je daarom op het volgende wijzen: — je kan in een nieuwe relatie niet vanaf nul beginnen, hoe graag je dat ook zou willen. Je hebt een verleden en kinderen en een ex die deel uitmaken van het heden.
Ze laten iets zien over de keuzes die jij gemaakt hebt. Voor die keuzes draag je de verantwoordelijkheid. Dat kan je leuk vinden of niet, het is zo. Het zijn keuzes waarvan je de gevolgen niet zomaar even uitwist door te scheiden en een nieuwe relatie te beginnen. Je partner gaat totaal niet akkoord schrijf je, maar hoe zit het met jou?
Wie staat op de eerste plaats in jullie nieuw samengesteld gezin?
Ben jij akkoord? Durf je het oneens zijn met je nieuwe partner? En zo nee, wat zegt dat dan over je relatie? Je schrijft dat je dat totaal niet wil. Daar ligt het werk dat je te doen hebt: je nieuwe partner hiermee confronteren. Het is natuurlijk spannend over wat er dan tussen jullie twee gaat gebeuren: durven jullie dit soort moeilijke gesprekken aan? Kunnen jullie diep begrip opbrengen voor elkaars moeilijke positie? Mijn ervaring leert me dat de vaardigheid van op deze manier met elkaar spreken heel vaak nodig is om tot een meer evenwichtig samengesteld gezin te komen.
Als ik dit stukje tekst lees, lees ik vooral hoe je overgeleverd lijkt te zijn aan de beslissingen van anderen. De rechter. Je partner. Waar ben jij? Ook jij hebt regie. Jij hebt gekozen om bij je partner te gaan wonen.
- braziliaanse vrouwen sex Nijvel Belgie.
- de mannen van Châtelet Belgie.
- contact tinder Antwerpen Belgie.
- bekende chatsites Virton Belgie.
Jij hebt iets te zeggen in een partnerrelatie. Dus laat je stem horen! Niet om toestemming te krijgen, of gelijk te halen, maar om op je volwassen plek te gaan staan van verantwoordelijke ouder. Met deze vragen wordt ik inderdaad meermaals geconfronteerd door mijn zoontje van 9 jaar. Samen met mijn partner vormen wij sinds 2 jaar een samengesteld gezin met mijn zoontje en zijn 2 zoontjes.
Voor mij is de liefdesrelatie zeer belangrijk, maar natuurlijk evenredig de relatie met mijn zoontje en graag zou ik op termijn ook een relatie met zijn zoontjes kunnen opbouwen, maar mijn zoontje kan zich heel moeilijk aanpassen aan de nieuwe gezinsvorm. Hij eist al mijn aandacht en doet dat vooral op een negatieve manier waardoor hij mij met mijn rug tegen de muur zet want hij maakt me dan heel boos door zo te treiteren en het thuis vaak voor iedereen onaangenaam maakt.
Hoe nemen wij dit opvoedkundig aan?
Baert Ruben & Van Aken Veerle
Hoe kunnen we ervoor zorgen dat hij zijn nieuwe plaats wil aanvaarden en zich thuis op termijn goed gaat voelen. Zijn plaats is inderdaad veranderd van een één op één relatie met mij naar een gezin waarin hij zijn mama moet delen met een partner en 2 kinderen. Het is niet fijn om te zien dat hij zich zo verzet. Hoe kunnen we hem helpen om de klik te maken?
Hoe kunnen we negatief gedrag straffen en positief gedrag belonen zonder dat hij zich nog meer afgewezen gaat voelen. Zoals het verhaal bovenstaand wil ik vermijden dat frustraties te hoog gaan oplopen bij iedereen op termijn. Een samengesteld gezin is inderdaad een hele uitdaging, maar ik streef ernaar om de liefde vanuit onze liefdesrelatie te kunnen laten doorstromen naar de kinderen, maar helaas zijn er door de vele verwikkelingen vaak veel wolken voor de zon….
Liefde, betrokkenheid en afgestemd zijn op je kind hoeft niet in strijd te zijn met het stellen van grenzen of het vragen van respectvol gedrag. Om op die manier een ouder te zijn voor je zoon, lijkt het me dat je te leren hebt met je boosheid om te gaan als hij je treitert. Zo kan je present blijven en een liefdevolle, begrenzende ouder zijn.